Titel: Shadows of South Meraung
Agung en Arip waren doorgewinterde ontdekkingsreizigers, altijd enthousiast om de geheimen te ontdekken die verborgen zijn in de plooien van de wereld. Hun nieuwste avontuur leidde hen naar de rand van een plek die naar verluidt in het mysterie werd gehuld - het dorp South Meraung. Een plaats sprak zelden over, en wanneer het werd genoemd, was het op bedeitde tonen, alsof de lucht vreesde om zijn naam te luid te dragen.
Een noodlottige middag, terwijl de zon onder de horizon dook, waagde Agung te ver vooruit, aangedreven door een onverzadigbare nieuwsgierigheid. Het dichte gebladerte slikte hem in en al snel was hij verloren in de labyrintische paden van het dorp. Arip, die de afwezigheid van zijn vriend voelde, voelde een kilte zijn ruggengraat kruipen. Hij wist dat hij Agung moest vinden voordat de binnendringende duisternis hem opeiste.
Het dorp South Meraung was anders dan alle andere. De lucht hing zwaar, dik met een onuitgesproken angst. De huizen, hoewel vervallen, leken Arip te bekijken met holle ogen terwijl hij door de griezelige stilte navigeerde. Het was alsof het dorp zelf zijn adem inhield, wachtend op iets - of iemand.
De zoektocht van ARIP leidde hem tot een bijzondere open plek waar de grond werd ontsierd met vreemde symbolen. Zijn hart racete toen hij een vage fluistering hoorde, droeg de wind op. "Agung!" riep hij, zijn stem nauwelijks gefluister, bang om wat er in de schaduw op de loer lag te verstoren.
Plots brak een ritselend geluid de stilte. ARIP keerde net op tijd om te zien dat er een figuur uit de kreupelhout kwam. Het was Agung, maar er was iets mis. Zijn ogen waren geglazuurd en hij bewoog met een schokkerige, onnatuurlijke gang. 'Agung, wat is er met je gebeurd?' Vroeg Arip, zijn stem trilde.
Agung's reactie was een huiveringwekkende lach, zonder warmte. 'Je had niet moeten komen, Arip. Nu zul je nooit weggaan.'
Paniek steeg door Arip toen hij zich realiseerde dat het dorp zijn vriend had opgeëist. Hij probeerde te rennen, maar de grond onder hem verschoof, de symbolen gloeiden onheilspellend. Het dorp leefde en het wilde ze allebei.
Terwijl Arip moeite had om te ontsnappen, hoorde hij de Whispers luider worden, een kakofonie uit het verleden, gevangen binnen de vervloekte grenzen van het dorp. Hij wist dat hij de vloek moest breken om Agung en zichzelf te redden.
Met een wanhopige vastberadenheid zocht Arip naar het hart van het dorp, waar werd gezegd dat de vloek zou ontstaan. Hij vond een oud altaar, bedekt met dezelfde symbolen die Agung hadden verstrikt. Met trillende handen begon Arip de rituele, zingende woorden om te keren die hij nauwelijks begreep maar zich gedwongen voelde om te spreken.
Terwijl het laatste woord zijn lippen verliet, omhulde een verblindend licht het dorp. De grond stopte zijn beven en het gefluister vervaagde in stilte. Toen het licht zich terugtrok, vond Arip Agung voor hem stonden, zijn ogen helder en zijn bewegingen weer van nature.
"We moeten nu vertrekken," drong Agung aan, zijn stem vol urgentie.
Samen vluchtten ze het South Meraung -dorp en keken nooit terug. Het dorp, nu stil en nog steeds, leek te zuchten van opluchting, zijn vloek gebroken, althans voorlopig. Maar de herinnering aan die aangrijpende nacht zou Agung en Arip voor altijd achtervolgen, een herinnering aan de gevaren die op de loer liggen in de schaduw van vergeten plaatsen.
